1. Och, Roksano!

Tove Lo - Habits

– Chyba sobie zniszczyłam życie.

Do kuchni weszła chwiejnym krokiem dziewczyna, na oko dwudziestoletnia. Usiadła przy stole na taborecie. Na drugim od dłuższego czasu przesiadywał Paweł. Na początku chciał zapytać, czy nowo przybyła na pewno mówi do niego, ale w tej ciasnej klitce przecież nie przebywał nikt inny. Zdezorientowany rozejrzał się dookoła. Pomieszczenie mogło poszczycić się meblami z głębokiego peerelu oraz najprawdziwszą ceratą w kratę dumnie leżącą na stole. Paweł uznał, że rozmowa przy ceracie z niebieskooką dziewczyną to najlepsze, co mogło go spotkać tego wieczoru. O ile oczywiście panna zechce rozmawiać z kimś tak nieimprezowym jak on. 

Młody mężczyzna swym bystrym okiem przyjrzał się towarzyszce raz jeszcze i dodał do początkowo oszacowanego wieku cztery lata. Jej długie i jasne włosy były rozczochrane, część kosmyków opadała na twarz, zakrywając tym samym sfatygowany już makijaż. Dochodziła godzina dwudziesta druga, ale dla niej mentalnie nastawał już poranek. I na pewno nie miał być easy jak w piosence o niedzieli. Paweł mimowolnie uśmiechnął się do niej; nie wiedział, co zrobić: pocieszać czy pytać, dlaczego według jej słów zniszczyła sobie życie. Skoro się odezwała, to pewnie liczyła na jakąś reakcję. Przez ułamek sekundy nawet przyglądała mu się z zaciekawieniem, dlatego wykluczał możliwość, aby gadała sama ze sobą. 

– Zrobić ci drinka? – zaproponował.

– Mam się wyżalić jak barmanowi? – zapytała płaczliwym tonem. Usiadła, chowając nogi pod stołem. Tym samym mogła oprzeć plecy o szafkę kuchenną stojącą za nią, ale nie zrobiła tego, tylko podparła łokcie o blat. Zaczęła przyglądać się Pawłowi, ten nie zdążył odpowiedzieć na pytanie, ale widocznie było retoryczne, skoro blondynka kontynuowała: – Mam nadzieję, że mój pech nie przechodzi na innych ludzi. Byłoby szkoda, bo dobrze ci z oczu patrzy.

Zabrzmiała całkiem szczerze. Paweł, jak to zwykle miał w zwyczaju, chciał przeczesać palcami swoje brązowe włosy, ale z wrażenia zapomniał, że dwa dni temu ostrzygł się bardzo krótko. Uświadamiając sobie niezręczność tego gestu, podrapał się po potylicy. Towarzyszka jednak nie zauważyła w jego zachowaniu niczego nadzwyczajnego. 

– Jestem Paweł – przedstawił się. Dziewczyna niepewnie wyciągnęła prawicę i uścisnęła dłoń bruneta.

– Roksana – odpowiedziała niepewnie. Paweł zwątpił. Ona westchnęła, jakby sekundę wcześniej przełknęła coś ciężkiego. Ich ręce nadal wisiały w uścisku nad starą ceratą. Mężczyznę zaskoczył fakt, że jego towarzyszka trzyma go tak pewnie. – Serio. Nie patrz tak na mnie – poprosiła. – Rodzice dali mi tak na imię, nie kłamię.

– Nie twierdzę...

– Nie zaprzeczaj – przerwała mu, trochę niezadowolona. Paweł zacisnął lekko szczękę. – To kretyńskie imię. Wolałabym być Anią albo Kasią.

– I wolałabyś nie niszczyć sobie życia – dodał pośpiesznie, czym zupełnie ją zaskoczył. Roksana puściła wreszcie jego dłoń i położyła ręce na swoje nogi. Pochyliła się nad blatem, opierając się o kant stołu jedynie klatką piersiową. Włosy spadły kaskadą na stół, ale dziewczyna szybko je odgarnęła i związała na czubku głowy gumką, którą wcześniej nosiła na nadgarstku. Paweł nawet zdążył pomyśleć, że to jakaś prosta bransoletka. 

– Zaproponowałeś drinka – odezwała się po dłuższej chwili milczenia. – Chyba zauważyłeś, że mam już dosyć. Dochodzi jedenasta...

– Dziesiąta – poprawił ją mimowolnie.

– Naprawdę? – jęknęła. – To jeszcze gorzej. Dochodzi dziesiąta, a ja już jestem chodzącym trupem. – Podniosła wzrok, którym wcześniej wodziła gdzieś po podłodze. Gumolit imitujący parkiet, cudownie. Paweł cały czas uparcie patrzył na dziewczynę i wsłuchiwał się w jej bełkotliwy głos. – Może zrobisz mi herbaty i zrobi mi się lepiej? – zapytała z nadzieją.

Mężczyzna zastanawiał się przez chwilę i przyglądał (z rozbawieniem) Roksanie, ale w końcu wstał i zaczął grzebać w szafkach. Cudzych, rzecz jasna. Nie czuł się z tym komfortowo, ale biorąc pod uwagę ilość alkoholu wypitego przez organizatora imprezy, uznał, że on nie miałby nic przeciwko, aby Paweł mógł się trochę porządzić, aby obsłużyć tak uroczą towarzyszkę. 

Blondynka uparcie przyglądała się mężczyźnie, a ten pijacki pierwiastek sprawił, że wyglądała... zabawnie. Paweł odpędzał od siebie myśli, że może po prostu była śmieszna w swoim zachowaniu, ona po prostu go rozbawiła. Nie chcąc okazywać swoich prawdziwych emocji, skorzystał z okazji, odwrócił się plecami i zaczął przygotowywać herbatę. Nie odzywali się przez moment, ale trudno powiedzieć, że zapadła cisza, bo nieustannie dobiegały do nich odgłosy imprezy – muzyka, rozmowy, śmiechy. 

– Mięta? – zapytał brunet, kiedy znalazł zielone pudełko w szafce wiszącej nad zlewozmywakiem. Chwilę wcześniej wstawił wodę. Obawiał się, że w tej prehistorycznej kuchni będzie zmuszony użyć grzałki i garnuszka, ale na szczęście srebrny czajnik elektryczny prezentował swą nowoczesność, stojąc obok plastikowego pojemnika na chleb. Po włączeniu urządzenie zabłysnęło intensywnie niebieskim światłem. Paweł łypnął okiem na Roksanę – wpatrywała się w to światełko i nasłuchiwała szumu nagrzewającej się wody. Dodatkowo przez dosyć dużą szybkę mogła obserwować przybywające, unoszące się do góry bąbelki.

– Och, tak, jak najbardziej – odpowiedziała pośpiesznie, wyrwana nagle ze swojego czajnikowego letargu. Paweł wrzucił saszetkę do czerwonego kubka Nescafe. – Opowiesz mi coś o sobie? – zapytała słodko. Zerknął na nią przez ramię, naprawdę pięknie się uśmiechnęła. Mimo zmęczenia wyglądała prześlicznie z uśmiechem na jasnoróżowych ustach.

– Jestem strasznym nudziarzem – odparł, bezwiednie wzruszając ramionami. – Jakoś nigdy nie miałem okazji niszczyć sobie życia. Poza tym – dodał pośpiesznie, kiedy zauważył, że Roksana już otwierała usta, aby coś powiedzieć – odnoszę nieodparte wrażenie, że ty bardzo byś chciała opowiedzieć mi swoją historię.

Na twarzy dziewczyny pojawił się niewymuszony grymas. W taki prosty sposób okazywała swoje uczucia – kiedy przyglądała się czajnikowi, wyglądała na zafascynowaną (mężczyzna podejrzewał, że to przez alkohol, który miała we krwi), a gdy Paweł trafił w dziesiątkę z oceną jej zachowania, była rozczarowana, że ktoś po trzech minutach znajomości potrafił ją rozgryźć. Cóż ten alkohol robił z ludźmi! Wypijając go, przyjmowało się mimowolnie sporą dawkę szczerości. 

– Słyszałam, że łatwiej zwierzyć się obcej osobie niż komuś bliskiemu – powiedziała bardzo cicho, Paweł musiał się domyślić połowy słów.

– Padło na mnie? – Bardziej stwierdził, niż zapytał. Usłyszeli dźwięk przeskakującego włącznika i nagle niebieskie światełko zniknęło. Spojrzeli w stronę czajnika, woda się zagotowała. – Nie mam nic przeciwko – kontynuował, zalewając herbatę. – Nawet lubię czuć się potrzebny.

Paweł stawiając kubek przed blondynką (zauważył delikatne odrosty, więc musiała być farbowana), uśmiechnął się, jak najładniej potrafił. Roksana wyglądała na odrobinę zmieszaną, więc on po prostu zasiadł na swoim miejscu i starał się już swojej towarzyszki nie peszyć. Długo milczała, zdmuchując parę znad kubka i ukradkiem przyglądając się mężczyźnie. 

– Masz bardzo ładny uśmiech – wypaliła nagle, zawstydzając się po sekundzie. Paweł zaśmiał się bezgłośnie, pokazując rząd zębów. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi, chociaż musiał przyznać w duchu, że całkiem spodobał mu się ten spontaniczny komplement. Nie chodziło o samą treść, ale o sposób, w jaki Roksana wypowiadała te słowa. Męskie ego to lubiło. – Właśnie o tym mówię – wskazała na niego palcem – o tym uśmiechu. No dobra – westchnęła – a teraz moja historia.

Roksana nerwowym ruchem przerzuciła kitkę na plecy. Ze związanymi włosami prezentowała się zupełnie inaczej, przede wszystkim pokazywała swoją śliczną twarz z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi. 

– Nie musisz przecież... – odezwał się niepewnie Paweł. Absolutnie nie miał ochoty jej do niczego zmuszać. 

– Nie – przerwała mu, piszcząc. – Jezu, to po prostu bardzo świeże, ale naprawdę muszę to z siebie wyrzucić – jęknęła. – Muszę – podkreśliła. – Na pewno lepszym powiernikiem jesteś ty niż kolejna butelka piwa.

Paweł złośliwie pomyślał raczej o kolorowych drinkach, które serwowano w tak zwanym dużym pokoju, gdzie toczyła się główna część domówki. Mechanicznie spojrzał w kierunku, z którego dochodziły odgłosy imprezy. Zastanawiał się, kiedy sąsiedzi zaczną dopraszać się o spokój. Jeszcze przed chwilą bił się z myślami, miał ochotę wyjść po angielsku, ale skoro zjawiła się Roksana, nie potrafił tak po prostu opuścić mieszkania. Po dżentelmeńsku postanowił dotrzymać jej towarzystwa. Nie był przecież gburem. 

– Od czego by tu zacząć...? – zaczęła się zastanawiać na głos.

– Od początku, tak najlepiej – zauważył Paweł, dopiero po sekundzie zdał sobie sprawę, że zabrzmiał zbyt protekcjonalnie. Zacisnął usta w wąską kreskę i spojrzał jej głęboko w oczy, przyglądał się przez dłuższą chwilę tak cholernie intensywnie niebieskim tęczówkom, że szczerze zwątpił, aby to był ich naturalny kolor. Roksana miała farbowane włosy, więc dlaczego nie mogłaby założyć soczewek?

– Od końca jest łatwiej – westchnęła przeciągle – przynajmniej wiem, gdzie ten koniec jest.

Ponownie przez chwilę Roksana i Paweł nie odzywali się do siebie. Ona próbowała zebrać wszystkie myśli, co w jej stanie mogło sprawiać problem, on natomiast czekał, aż dziewczyna zacznie mówić. Miał nadzieję, że będzie miało to sens, chociażby ukryty. Niestety jego towarzyszka nie zdążyła nic powiedzieć, bo nagle w kuchni zjawił się Daniel. Kierownik imprezy – właśnie na to wskazywał napis na koszulce. Paweł mimowolnie skrzyżował ręce na piersi i zaczął się przyglądać gospodarzowi. Ten wyglądał na naprawdę zadowolonego i mimo wypicia sporej ilości drinków, stał na nogach całkiem pewnie. Dla niego wieczór o tej porze tak naprawdę się dopiero zaczynał. 

– Przeszkodziłem? – zaśmiał się Daniel, spoglądając znacząco spod uniesionych brwi na dwójkę ukrywającą się w kuchni. – Widzę, że poznajecie się bliżej. – Po chwili spojrzał na kubek, nad którym unosiła się para, zamrugał kilkukrotnie oczyma i parsknął: – Herbatka, żartujecie sobie!?

– Koleżanka źle się poczuła – wyjaśnił Paweł, a Roksana wbiła w niego swój zawiedziony wzrok. Paweł zorientował się, że ponownie użył tego protekcjonalnego tonu w stosunku do jej osoby. – Co jest, kierowniku? – zapytał zawadiacko, ostatecznie ucinając temat miętki. – Imprezka się rozkręca?

– Spadamy do klubu, sąsiedzi to stare próchna, dajmy im spokojnie umrzeć. – Wyszczerzył się kierownik. Brzmiał całkiem serio. Paweł spojrzał na blondynkę, ona wgapiała się w Daniela, taksowała wzrokiem barczystego blondyna, a po chwili zaśmiała się bezgłośnie, a w zasadzie bardziej przypominało to prychnięcie. Być może doszedł do niej sens żartu i dopiero wtedy mogła go uznać za nieśmieszny. – Także, Roksi, spadamy, odpuścić sobie ziółka albo przestaw się na takie do palenia.

Daniel zostawił ich, na odchodne wspominając jeszcze, że zbiórka przed blokiem za dziesięć minut. Roksana uświadomiła sobie, że rzeczywiście nie zdąży wypić mięty, a nie chciała sobie poparzyć języka, łykając wrzątek. Zaczęła się poważnie zastanawiać, czy się nie ulotnić. Nie wiedziała tylko, co mogłaby ze sobą zrobić – to był właśnie jej problem. Zerknęła na Pawła niepewnie. On również wyglądał na osobę, która niespecjalnie miała ochotę dalej imprezować. Wywnioskowała to po jego dosyć poważnym wyrazie twarzy i zaciśniętych ustach. W zasadzie zauważyła to już wcześniej, kiedy chwiejnym krokiem wkroczyła do kuchni. Nie spodziewała się, że kogokolwiek tutaj zastanie, ale po wejściu nawet się ucieszyła, bo już wcześniej zauważyła Pawła i zdążyła mu się trochę przyjrzeć. Cholera, był przystojny. Co prawda wolała jego uśmiech (nagle doszła do takiego wniosku), wtedy wyglądał naprawdę... fajnie. I zdecydowanie bardziej przyjaźnie. Jednak dobrze zarysowana szczęka, dodatkowo podkreślona trzydniowym zarostem, brązowe oczy w ciemnej oprawie, och, mogła mu chwilowo wybaczyć ten nieznośny wyraz twarzy. 

Paweł zauważył kątem oka, że Roksana już dłuższą chwilę się mu przygląda, odwrócił twarz w jej kierunku. Dziewczyna przygryzła wargę, musiała sobie uświadomić, że bezczelnie się na niego gapi. Nie miał nic przeciwko, podobała mu się w blondynce ta szczerość. 

– Naprawdę myślałam, że będziemy tutaj mogli posiedzieć w spokoju – powiedziała Roksana z wyraźnym smutkiem w głosie. Paweł nie odpowiedział, ale przynajmniej grymas spełznął z jego ust. Poczuła, że nie musi się go obawiać. Znali się tak króciutko, ale zauważyła, że od pierwszych sekund zaczęli nadawać na tych samych falach. Przyszła na tę domówkę z koleżanką, z Rudą, i chociaż całkiem ją lubiła, to wolałaby spędzić ten wieczór z nowo poznanym brunetem o zniewalająco brązowych oczach. – W zasadzie połowy tych ludzi nie znam, a drugiej połowy w sumie nie lubię – burknęła, czym całkiem rozbawiła Pawła.

– Ja tak naprawdę znam tylko Danielka – przyznał. 

– Danielka? – zaśmiała się. – Pasuje do niego to zdrobnienie. Skąd go w ogóle znasz?

– Kolega ze studiów – wyjaśnił. Roksana zrobiła wielkie oczy, a z jej ust wydobyło się kilka monosylab. Po chwili zrozumiała, że jej zachowanie było co najmniej idiotyczne. – Teraz ty tak na mnie nie patrz – poprosił, po czym jego usta zastygły w leniwym uśmiechu.

– Po prostu myślałam, że jesteś młodszy – zająknęła się, a Paweł zaśmiał się głośno. Roksana starała się nie tracić rezonu, kontynuowała więc swoją myśl. – Sądziłam, że jesteś w moim wieku albo masz rok, dwa lata więcej.

– Całe trzydzieści – przyznał wreszcie bez ogródek. – I tak, Danielek ma tyle samo i wciąż imprezuje ze studentami, wynajmującymi mieszkania od emerytów. I chociaż ma swoje mieszkanie pod miastem, zapewne wolałby mieszkać w akademiku. Widocznie nie potrafi się pogodzić z tym, że dla niego czasy studenckie już dawno minęły – zawyrokował.

– Chyba nie tylko on – westchnęła Roksana.

– Mnie masz na myśli? – zapytał poważnie Paweł, czym znowu wprowadził dziewczynę w zakłopotanie.

– Nie, nie... – odpowiedziała pośpiesznie, chcąc się wytłumaczyć. – Niefortunnie to ujęłam. Kojarzę kilku kolegów Daniela, więc...

– Spokojnie – wszedł jej w słowo. Pawła bawiło jej zachowanie, ale jego celem nie było robienie z Roksany idiotki. – Myślę, że jeśli rzeczywiście chcemy się wybrać gdzieś z tym kolorowym towarzystwem, to powinniśmy już się zbierać.

Paweł powoli podniósł się z miejsca, a później stanął przy Roksanie. Z tej perspektywy skulonej, niedużej blondynki wyglądał na bardzo wysokiego i postawnego. Wyciągnął do niej rękę, ona zwątpiła, przyglądała się dłuższą chwilę męskiej dłoni, kiedy nagle dostała olśnienia i pewnie ją chwyciła. Idziemy, przeszło jej przez myśl. Paweł pomógł jej udźwignąć się do pionu. Chociaż Roksana stała już pewnie, pozwoliła sobie oprzeć się wolną ręką o klatkę piersiową. Niby mimowolnie pogładziła materiał granatowej koszuli, ale tak naprawdę chciała wiedzieć, co kryje się pod nią. Mogła to sobie jedynie wyobrazić, wolała jednak zaspokoić swoją ciekawość. Mimo wszystko nie miała odwagi popatrzeć na twarz mężczyzny. Wystarczyło podnieść wzrok, żeby spojrzeć mu w oczy, ale przyglądała się wyłącznie frywolnie rozpiętemu guzikowi pod szyją. Najgorsze w tym wszystkim było jednak to, że on odczytał jej intencje, jednak nie zrobił sam żadnego kroku. Chyba właśnie to sprawiło, że po kilku długich sekundach Roksana odsunęła się na długość ramion i posłała Pawłowi przepraszające spojrzenie. 

– Chodźmy już – wyszeptała. Pociągnęła go za rękę, a Paweł grzecznie podążył za Roksaną. Puściła go dopiero w momencie, gdy przed dwójką stanęła Ruda. Po minie swojej koleżanki blondynka wywnioskowała, że zauważyła ten nerwowy gest. Na szczęście nie widziała, jak zareagował Paweł, bo tym razem na pewno spaliłaby się ze wstydu. Miała nadzieję, że limit robienia z siebie błazna tego wieczoru już się wyczerpał. 

– Roksi, dobrze się czujesz? – zapytała z troską koleżanka. – Wyglądasz na...

– Trochę wstawioną – dokończyła za nią, po czym dając dowód swoim słowom, nieco chwiejnym krokiem ruszyła w kierunku korytarza, gdzie zostawiła swoją kurtkę. 

Mężczyzna został przez chwilę sam z dziewczyną, która patrzyła na Roksanę zmartwiona. Kiedy spojrzała wreszcie na niego, miał wrażenie, że zaraz zabije go wzrokiem. Nie omieszkała otaksować go od butów aż po sam czubek głowy. Wykrzywiła usta i uniosła wysoko ciemne brwi. 

– Będę z tobą szczera, koleś – zaczęła, starając się mówić poważnie, jednak jej rozkazujący ton (zapewne również przez alkohol) brzmiał odrobinę komicznie.

– Paweł – powiedział bez emocji.

– Paweł – powtórzyła za nim, zaskoczona jego spokojem. 

– Nie wiem, co chciałaś mi powiedzieć – nie pozwolił zaszczycić siebie pijacką tyradą o szacunku dla koleżanek – ale nie mam zamiaru jej zaciągnąć do łóżka. – Dziewczyna zacisnęła szczęki i chwilę biła się z myślami. Zapewne zastanawiała się, czy Paweł powiedział tak, żeby zamydlić jej oczy, czy naprawdę nie miał złych intencji. – Jest pijana, gada coś o niszczeniu życia, to chyba nie jest odpowiedni czas, prawda?

– Roksana – westchnęła – ma ostatnio pod górkę, a dzisiaj... – westchnęła ponownie, ale nie dokończyła myśli. Paweł cierpliwie czekał na jakąkolwiek odpowiedź, ale słyszał tylko rozmowy osób, które powoli zbierały się do wyjścia. Nie chciał okazywać po sobie, że ta rozmowa go męczy. Nagle przy nich wyrósł Danielek, który objął dziewczynę umięśnionym ramieniem. Utonęła w objęciach dryblasa, przypominała w tamtym momencie małą dziewczynkę, która pomalowała się szminką mamusi podkradzioną z torebki. 

– Paweł, widzę, że poznałeś już moją kobietę – mruknął dosyć nieprzyjemnie, dając znać, że ta pani jest już zajęta. Brunet przewrócił oczyma. Teraz już wiedział, skąd Roksana w ogóle się tutaj wzięła: Danielek to chłopak jej koleżanki, takie to było proste. 

– Oj, sorki – wtrąciła się dziewczyna, gdy zauważyła, że mężczyźni mierzą się wzrokiem. – Ja jestem Ruda. – Paweł zerknął na jej kruczoczarny kok spięty na środku głowy. – Nie mam czerwonych włosów – zaśmiała się, widząc zdziwienie Pawła. – Patrycja Ruda, tak brzmi moje imię i nazwisko. Rozumiesz teraz, prawda?

Paweł tylko przytaknął skinieniem. Słowa najzwyczajniej na świecie były tutaj zbędne. Nawet gdyby szukał odpowiednich, żadne nie przyszłyby do głowy i nie dorównywałyby entuzjazmowi, którym uraczyła go towarzyszka. 

– Daniel – zwróciła się Ruda do swojego mężczyzny – Paweł obiecał, że przypilnuje Roksi – dodała z uśmiechem. Paweł przeklął szpetnie. Na szczęście w myślach. Koleżanka w prosty sposób pozbywała się problemu. Mimo odrobiny sympatii, która przez te kilka minut zdążyła się pojawić w stosunku do blondynki, to opieka nad nią była ostatnią rzeczą, na którą Paweł miał ochotę. Na złość powinien w ramach opieki rzeczywiście ją przelecieć. Najlepiej w toalecie w klubie, do którego mieli się udać. 

– To super. – Danielek poklepał kolegę po ramieniu. – To świetna dziewczyna – szepnął konspiracyjnie i puścił oczko do niego. W tym samym momencie Ruda wymierzyła mu kuksańca w żebra, dlatego blondyn nieco się skrzywił. – Trochę nieokrzesana, ale całkiem fajna.

Paweł uśmiechnął się blado i odszedł. Na korytarzu przy drzwiach stała Roksana z rękoma schowanymi w kieszeniach ciemnofioletowego płaszcza. Co chwilę przepuszczała kogoś, kto już opuszczał mieszkanie, więc postanowiła wycofać się do środka, aby nikomu nie zawadzać w przejściu. Wtedy też zauważyła, że pojawił się Paweł. Imprezowicze mijali ich bez słowa, nie zwracali uwagi na parę, która przez dłuższą chwilę patrzyła sobie prosto w oczy. Oboje uśmiechali się mimowolnie, chociaż żadne z nich nie potrafiło stwierdzić, dlaczego tak się działo. 

Roksana w końcu pękła i spuściła wzrok, wbijając go w podłogę. Wcześniej nie zauważyła, że Paweł miał na sobie sznurowane skórzane buty z cholewką sięgającą kostek. Drogie, pomyślała. Jej botki z ekologicznego zamszu wyglądały po prostu tandetnie. W ogóle zaczęła sobie uświadamiać, że przy Pawle przypomina tańszą wersję jego dziewczyny. 

Mężczyzna wyciągnął rękę, sięgając do wieszaka znajdującego się zaraz za blondynką. Roksana nie odsunęła się nawet o krok – pozwoliła, aby otulił ją zapach mężczyzny. Paweł włożył czarny płaszcz, który też zwrócił uwagę dziewczyny. 

– Wiedziałam, że jest twój – przyznała, dotykając nieco szorstki, drapiący materiał. W ten listopadowy wieczór pragnęła zatopić się w cieple. Intuicyjnie zaczęła szukać dla siebie miejsca już teraz. 

– Skąd? – zapytał wesoło. Bo mnie na taki nie stać, pomyślała przekornie Roksana.

– Nikt inny nie ma tak dobrego gustu. – Uśmiechnęła się słodko.

Paweł objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. Nie protestowała, dała się poprowadzić do drzwi, później przez korytarz aż do windy. Mężczyzna ponaglił ją, kiedy drzwi zaczęły się zasuwać. 

– Nie spieszmy się – poprosiła szeptem, przytulając się jeszcze mocniej, a później również opierając głowę o ramię Pawła. Roksana wiedziała, że jeszcze chwila i zasnęłaby w tej pozycji. Ten moment, kiedy stała przy młodym mężczyźnie był błogi, dawno nie odczuwała takiego spokoju. 

– Możemy zejść schodami.

– Nie, nie...

Druga winda wjechała na siódme piętro. Nie pojawił się Danielek z Rudą ani nikt inny, więc wsiedli tam sami. Tym razem oparcie dla Roksany stanowiła ściana. Blondynka westchnęła ciężko, zamykając oczy, nie musiała się wysilać, aby utrzymać równowagę. Kiedy jednak ruszyli w dół, pojawiły się lekkie mdłości, modliła się w duchu, aby przestało trząść. 

– Roksana – usłyszała głęboki głos Pawła – co z twoją historią?

Spojrzała na niego niepewnie, bała się, że odczyta na jego twarzy kpinę, ale pojawił się cień troski. Jęknęła cicho, nie wiedziała, co w tym przypadku było gorsze. 

– Ruda ci nie powiedziała?

Paweł zmarszczył znacząco czoło, wyczekując odpowiedzi. Więc jednak nie, pomyślała Roksana, wypuszczając powietrze z płuc. Winda zatrzymała się na parterze. Zanim drzwi się rozsunęły, Roksana odpowiedziała płaczliwie:

– Ja chyba nie mam gdzie mieszkać.