Nie zaprzeczaj!

– Nie zaprzeczaj – przerwała mu, trochę niezadowolona. Paweł zacisnął lekko szczękę. – To kretyńskie imię. Wolałabym być Anią albo Kasią.

– I wolałabyś nie niszczyć sobie życia – dodał pośpiesznie, czym zupełnie ją zaskoczył. Roksana puściła wreszcie jego dłoń i położyła ręce na swoje nogi. Pochyliła się nad blatem, opierając się o kant stołu jedynie klatką piersiową. Włosy spadły kaskadą na stół, ale dziewczyna szybko je odgarnęła i związała na czubku głowy gumką, którą wcześniej nosiła na nadgarstku. Paweł nawet zdążył pomyśleć, że to jakaś prosta bransoletka. 

– Zaproponowałeś drinka – odezwała się po dłuższej chwili milczenia. – Chyba zauważyłeś, że mam już dosyć. Dochodzi jedenasta...

– Dziesiąta – poprawił ją mimowolnie.

– Naprawdę? – jęknęła. – To jeszcze gorzej. Dochodzi dziesiąta, a ja już jestem chodzącym trupem. – Podniosła wzrok, którym wcześniej wodziła gdzieś po podłodze. Gumolit imitujący parkiet, cudownie. Paweł cały czas uparcie się na nią patrzył i wsłuchiwał w jej bełkotliwy głos. – Może zrobisz mi herbaty i zrobi mi się lepiej? – zapytała z nadzieją.

(fragment pierwszego rozdziału) 

Poszłam na łatwiznę. Wrzucam po prostu mały fragment pierwszego rozdziału. A co! Fragment mówi tak naprawdę wszystko i nic. Czego można się tutaj spodziewać? Tego, co zawsze. Kobieta i mężczyzna (tym razem Roksana i Paweł), Polska, dylematy i dramaty, jakieś treści dla dorosłych, całe mnóstwo literówek i mam nadzieję, że trochę emocji. Typowe, nie?

Różnie z tymi moimi blogami bywa, prawda? Wypadałoby skupić się na jednej rzeczy, a nie rozdrabniać na drobne. Wydaje mi się jednak, że część osób zrozumie moją potrzebę (parafrazując adres: nie zaprzeczajcie! :P). Tym razem obiecuję sobie, że nie rzucę bloga po czterech rozdziałach. Swoją drogą nie planuję ich tutaj wiele, więc podchodzę do tego bardzo optymistycznie. To dobra wiadomość. 

Obecnie nadal mam problem z normalnym dostępem do internetu. Nie dodaję na razie żadnych zakładek, bo współpraca z komputerem, z którego korzystam, doprowadza mnie do szału. Nie ma np. Worda, serio... Nie ma też Gimpa, więc na razie odpuściłam sobie robienie szablonu. Zrobiłam coś prowizorycznego w pięć minut, chociaż po cichu liczę na to, że może uda mi się gdzieś jakiś odpowiedni znaleźć i nie będę musiała się z tym męczyć. W każdym razie mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu uda mi się wszystko doprowadzić do porządku i dodać pierwszy rozdział, o!

Tymczasem pozdrawiam! 

Ja idę szukać sposobów na mój podły humor.

10.09.

Jest nowy szablon :) I połowa rozdziału, co mnie bardzo cieszy :D